De kracht van social media is iedere dag weer een verrassing

Het was een koude decemberdag in 2009. Ik weet nog dat ik met mijn man Rik, na een dag van vliegen en hollen door het land, net rustig in een Thais restaurantje zat te eten en hem ineens lijkbleek zag worden. Het was niet de pittige peper die hem het zweet deed uitbreken, nee, op onverklaarbare wijze was hij zijn trouwring ineens kwijt. Beide zaten we verbijsterd aan tafel…..

We keken elkaar aan. Waar was Rik allemaal geweest die dag? Was het wel die dag, of was het gisteren ook al? Hij telde alleen al voor dezelfde dag al vier steden. Een flinke uitdaging voor een pittige zoektocht. Alles werd uitgekamd, de auto, zijn kleding, de plekken waar hij geweest was. We hebben politiebureaus gebeld, websites voor gevonden voorwerpen afgezocht en tevens daar zoveel mogelijk laten weten dat de trouwring verloren was.

Social media waren er wel al maar het beperkte zich in Nederland nog vrijwel tot Hyves. Op Twitter kon je nog geen plaatje posten, hooguit de link met de vermiste ring, Facebook was net een beetje aan het opkomen. Erg veel meer opties waren er niet om de grote massa te bereiken voor zoiets.

We hebben altijd gedacht dat die ring ooit weer eens op zou duiken en dan op een hele gekke plek, waar je het nooit verwacht. In de vriezer ofzo, of de schuur. Maar op een gegeven moment heb je de vriezer schoongemaakt, de schuur een keer leeg getrokken, alle hoeken en gaten van het huis wel eens doorlopen, nergens de ring te vinden. Ook dacht of hoopte ik hem nog eens op Twitter voorbij te zien komen. Zo nu en dan zie je namelijk een foto voorbijkomen van een gevonden voorwerp, héél soms een trouwring, en dan keek ik er zuchtend naar en hoopte dat deze ring wel bij zijn rechtmatige eigenaar terecht kwam.

Na een half jaar was de hoop om de ring (op korte termijn) te vinden wel weg. Ik heb hem op onze trouwdag op 1 juli in 2010 verrast met een nieuwe ring. Het was namelijk raar, ik wel een ring en hij niet. Rik was er superblij mee maar het is niet het zelfde. Deze ring had ook een andere binnenkant gekregen zodat hij niet meer af kon glijden.

Beide hebben we er flink van gebaald. Niet vanwege de geldwaarde maar vooral vanwege de emotionele waarde. Het is heel gek, maar de ring verliezen die de helft is van twee, die je zelf hebt laten ontwerpen, die je op een van de mooiste dagen van je leven om je vinger krijgt geschoven door je geliefde, dat doet iets met je. Ondanks dat de goudprijs met zo’n 300% gestegen was, was deze nieuwe tweede ring veel minder waard. Het was weer vertrouwd aan de vinger, maar het voelde nooit meer hetzelfde.

Er is een mailtje binnengekomen met enkel deze vier woorden: “lijkt er veel op”, gevolgd door een linkje.

En dan ineens is het zes jaar later, december 2015. Ik wil net naar bed gaan en hoor gebrul vanuit onze werkkamer. Rik was nog even iets checken op de computer en schreeuwde ineens moord en brand. Ik hoorde “WAAAAAAAAT!!! COOOOOOOOOO, Co, kom snel, neeeeeeeeeeee, dit meen je niet!!”en dacht, “het huis staat in brand, zijn computer ontploft, er is iets vreselijks gebeurd!”. Ik sprintte letterlijk m’n bed weer uit.

Ik kom de kamer binnen en zie hem helemaal trillen en met z’n handen door z’n haar wrijven, zo’n leuk trekje waaruit je kunt opmaken dat er iets spannends aan de hand is. Ik kijk hem verwachtingsvol aan. Zie geen brand, geen rook, geen ontploffingen. Er is een mailtje binnengekomen met enkel deze vier woorden: “lijkt er veel op”, gevolgd door een linkje. Het linkje leidde naar een post op een Facebookpagina.

De Facebookpagina was van Kringloopwinkel Leiden/Leiderdorp. En daar stond al vanaf oktober een berichtje op. Een foto van een trouwring, ONZE RING en een tekst dat hij gevonden was daar en of iemand wist wie de eigenaar was. Onze mailer had die oproep gezien, was gaan Googelen en kwam zodoende op de gevonden voorwerpen site uit waar wij zes jaar geleden onze oproep hadden gedaan. Hoe was het mogelijk?!

Rik is direct naar Leiderdorp gesjeest. Nouja, niet direct, de volgende dag. Het was twaalf uur s’nachts, bellen leek me niet zo’n goed idee meer en er heen rijden vanuit Amersfoort was op dat tijdstip ook niet echt de beste optie. Dus toen ik dat uit z’n hoofd gepraat had is hij na een rusteloze nacht de volgende ochtend gegaan. Bewijzen dat de ring van hem was, dat was niet zo moeilijk. De datum hadden ze niet laten zien op de foto en die kon hij zo opzeggen. Jaja, ik heb gelukkig een man die dat onthoudt. ;)

De kracht van social media is iedere dag weer een verrassing!

Een dolgelukkige man dus. En ik ben zijn dolgelukkige vrouw. Onze ringen zijn weer herenigd. En zoals de trouwambtenaar zei: de ring is symbool voor het huwelijk. Aan de buitenkant zal hij krasjes krijgen en slijten, maar aan de binnenkant zal hij onbeschadigd, puur en glad blijven. Net als het huwelijk.

Waar de ring al die tijd geweest is? Niemand zal het weten… hij rolde bij het schudden van een van de bij de kringloopwinkel binnengebrachte spijkerbroeken uit een van de zakken. Van wie die spijkerbroek geweest is? Niemand zal het ooit weten. Hoe hij in die spijkerbroek terecht gekomen is? Ook dat zullen we nooit weten. De geheimen van een trouwring zullen altijd bewaard blijven…net als die van een goed huwelijk.

Een ding weet ik wel: De kracht van social media is iedere dag weer een verrassing!